Kobe

Met de trein vertrekken we naar Kobe. We hebben ook hier een couchsurfadres kunnen vinden. Het ligt dit keer niet in het centrum maar op Rokko Island. Een stuk land wat er bij Kobe aangebouwd is, zodat mensen daar kunnen wonen en werken in de stad Kobe. Het is ongeveer 20 min met de trein naar het centrum. We overnachten dit keer bij een stel uit Ierland Helen en Kenny. Ze wonen nu ongeveer 6 maanden in Japan. Ze geven beiden les bij de internationale school in Kobe. We hadden een warm welkom, we kregen een heerlijke lunch aangeboden. Stokbrood met cammembert, nooit gedacht dan men zo blij van een stokbroodje kaas kan worden. 's Middags hebben we het eiland verkend. Het bestond inderdaad alleen van hoge gebouwen, alleen maar flats eigenlijk. Hier woonden ook veel buitenlanders die werkten in Japan. We hebben ook een klein supermarktje gevonden die bijvoorbeeld alleen maar westerse producten verkocht, zoals Remia mayonaise en de Deutsche Meika Bockwurst. Als je al deze producten ziet, krijg je stiekem ook weer trek in een lekker broodje kroket of bratwurst. Maar deze producten zijn, of niet te verkrijgen of een belachelijke hoge prijs. Dan maar weer terug naar de rijst. Het Aziatische eten heeft ons overigens geen enkele seconde verveeld. De rijst smaakt in elk land anders, in China kon de smaak zelfs per stad verschillen. In Japan hebben we wel de meeste afwisseling qua eten en ook de lekkerste witte rijst.
Kobe is onder anderen bekend na een grote aardbeving in 1995 en heeft het duurste rundvlees ter wereld. Het rundvlees is duur omdat het vee een speciale behandeling krijgt, ze krijgen bier te drinken en massages. We hebben echter niks hiervan gegeten omdat het vlees niet binnen ons budget valt. De volgende dag was er een baseball wedstrijd in Kobe. We hebben geprobeerd kaartjes te bemachtigen maar helaas :( voor de komende week was alles in Kobe uitverkocht. Via onze host waren we op de hoogte dat er een feestelijke activiteit plaats vond in een klein buurtje in Kobe. Het festival heeft de naam "Danjiri Matsuri". Letterlijk vertaald als "draagbare shrines festival". Door de straten worden grote karren getrokken. Elke kar moet een tempel/shrine voorstellen. Op de kar zitten de belangrijke mensen. Binnenin de kar wordt er muziek gemaakt met een drum en een bel, op de maat van de muziek wordt er geschreeuwd en de kar getrokken. De kar is uitgebreid versierd met lantaarns, gebedkaarten en bloemen. Het is nogal een hele klus om de kar te trekken, vooral de bocht om. Een groot hoeveelheid mannen leunen op 1 helft van de kar, de kar gaat hierdoor omhoog, de andere mannen duwen de kar dan in de goede richting (zie foto's). We vonden het erg indrukwekkend dat we dit festival mee mogen maken.

's Avonds hadden we afgesproken om uit eten te gaan met onze hosts. We kwamen terecht in een Japans restaurant waar alle gerechten dezelfde prijs hadden. Het restaurant zag er uit zoals je elke Japans restaurant zou verwachten. Natuurlijk als eerste, schoenen uit! Er stonden allemaal kluisjes waar jeje schoenen in kon doen. Alle tafels waren afgeschermd dus je zat alleen met je eigen gezelschap in de ruimte. Ipv dat je in kleermakerzit aan de tafel moest gaan zitten (zoals je zou verwachten) is er een gat onder de tafel waar jeje benen kwijt kan. Van boven ziet het er echter zo uit alsof je in kleermakerszit zit. Het was een gezellige avond en we zijn ook nog in twee kroegen beland. Echter is een stapavond in Japan niet goedkoop voor een wijntje betaal je gemiddeld 7euro en voor een biertje 5euro. De volgende dag slapen we uit, jaja dat gunnen wij ons ook een keer :). We hebben die dag onze reis verder gepland en ons beseft dat er al bijna een einde aankomt :(. Die avond wilden we onze hosts bedanken met een Nederlands gerecht, we dachten aan stampot. Alleen zonder spekjes want Helen is vegetarisch. Een uitdaging voor ons als fanatieke vleeseters om een vegetarische stampot op tafel te krijgen in Azie. Gelukkig hadden ze aardappels dat scheelt al een hele hoop. Helaas begrepen wij het prijskaartje niet goed, maar we dachten, het zal wel meevallen. Bij de kassa kwamen we er echter achter dat we 12 euro moesten afrekenen voor 1-1,5 kg aardappelen, oeps! Na een beetje een skeptische blik van de Ieren viel de stampot uiteindelijk wel in de smaak. (volgens ons).
De volgende dag gingen we naar ons hoogtepunt in Kobe. Het earthquake museum. Kobe ligt ingeklemd op een smalle strook land tussen heuvels in het noorden en de Japanse binnenzee in het zuiden, voor deze ligging moest het zwaar boeten op de ochtend van 17 januari 1995. Om 5.46 uur sloeg de grote hanshinaardbeving toe, waarvan het epicentrum 16km onder Straat Akashi bij Kobe lag. De trilling duurde bijna 1 minuut en mat 6,9 op de schaal van Richter. De beving, de naschokken en daaropvolgende branden verwoesten samen zo'n 100.000 gebouwen en doodden circa 5000 inwoners.
In het museum kreeg je een film te zien hoe je deze aardbeving ervaart. Door middel van film, geluid- en lichteffecten. De film duurt ongeveer 10 minuten maar het is vreselijk om te zien. Daarop volgde nog een film, een documentaire van een jonge meid, hoe zij de aardbeving had overleefd en haar hele familie had verloren. Daarna ging je verder naar een informatiezaal waar mensen je verder rond leiden en je vertellen wat ze hebben meegemaakt en hoe ze de stad weer hebben opgebouwd. Ze vertellen ook dat inwoners van Kobe een veel hechtere gemeenschap hebben opgebouwd. Omdat niet veel mensen aanwezig waren kregen we onze eigen gids, hij sprak Nederlands :)). Hij had een tijd in Belgie gewoond. Weer een andere verdieping werd ons uitgelegd hoe de gebouwen nu zijn gebouwd zodat ze een aardbeving aankunnen. De gebouwen staan met stalen pinnen van 40 meter in de grond, het gebouw staat op een soort van rolletjes, zodat het mee kan bewegen op de trilling. Daarnaast is het frame van het gebouw opgebouwd uit ruiten en niet uit vierkanten, ter versteviging. Als laatste eindigde de tour van het museum ook met een film, helaas was deze alleen in het Japans :(. We konden in ieder geval vast stellen dat de film over de tsunamie ging. Diep onder de indruk van de verhalen en het museum hadden we na 2,5 uur eigelijk nog niet genoeg gezien van het museum, maar helaas we hadden alles al gezien. Tijd om terug te gaan en te genieten van onze laatste avond in Kobe. De volgende dag vertrekken we namelijk al vroeg met de bus naar Hiroshima.